Rienk Mast is op 8-jarige leeftijd begonnen met basketballen bij Celeritas-Donar uit Groningen. Van daar uit is hij bij Donar U24 gekomen (wat nu Donar U22 is). Hij destijds 14 of 15 jaar toen hij mocht aansluiten bij het DTL-team van Donar.
Rienk speelde daar onder Anjo Mekel en trainde met veel jongens die ouder waren. Elk niveau dat je hoger gaat spelen wordt de game sneller en fysieker. Rienk heeft zich hierdoor moeten aanpassen. Hij kreeg veel kansen van Anjo Mekel om ervaring op te doen. Ook heeft Rienk gespeeld onder Pete Miller. Door de inmiddels vele ervaring bij het DTL-Team mocht hij uiteindelijk mee trainen met het eerst van Donar.
Rienk geeft aan dat beide coaches hem hebben geholpen door hem een kans te geven tegen oudere spelers te spelen en daar heeft hij veel van geleerd.
In de periode dat Rienk bij de Donar 1 heeft gespeeld heeft hem gedwongen om snel volwassen te worden. Veel spelers waren al gauw 10 jaar ouder en sommigen al vader. Veel van de oudere spelers hebben als mentors voor Rienk gefungeerd en hebben zijn mindset van een pro en hoe je moet trainen geleerd. Ook basketbal technisch waren hun skills een stuk verfijnder dan die van Rienk, maar door langere tijd met ze te kunnen trainen bereikte hij ook langzaam dat niveau. Dat zag je terug in het laatste jaar, waarin Rienk steeds meer speelminuten kreeg.
Coach Braal heeft hem veel geleerd over scouting en hem meer tactische inzicht gegeven. Braal is heel sterk in het analyseren van het spel en daarop het game plan aan te passen. Zeker in het begin nam hij extra de tijd om uit te leggen waarom een bepaalde actie wel of niet uitgevoerd moesten worden en hoe je de verdediging leest.
In het laatste jaar dat Rienk voor Donar 1 heeft hij een blessure opgelopen, een gescheurde kruisband. Dit gebeurde in de 2e wedstrijd van de DBL Play-off finale. De revalidatie duurde vrij lang. De eerste 6 weken na de operatie heeft hij met krukken gelopen en zodra hij zonder krukken mocht lopen is hij gelijk naar Bradley (Amerika) gevlogen om aan zijn eerste jaar te beginnen. Daar heeft hij met de staff (fysio) een traject doorlopen van 9 maand die hem elke dag hebben geholpen met de revalidatie. Doordat Rienk dat jaar een medical red-shirt heeft genomen was er gelukkig geen haast. Hij denkt dat dit erg positief heeft uitgepakt voor de langere termijn gezondheid van zijn knie.
Het studenten leven is leuk op de college, erg afwisselend. Het kan erg druk zijn, het combineren van trainingen, lessen, wedstrijden, reizen en huiswerk. Een normale dag ziet er ongeveer zo uit: “Om 8 uur schiet ik extra met een coach of alleen. Om 9 uur begint mijn eerste les, tot ongeveer 10.15 uur. Daarna is er tijd voor huiswerk en lunch. Vervolgens hebben we een team training om 12.15 uur voor ongeveer 60 minuten. Daarna gaan we naar de krachttrainingszaal voor een workout van ook zo’n 60 minuten. Om 15.00 uur weer les tot ongeveer 17.00 uur. Dat is ongeveer een standaard dag op dit moment. Ons seizoen is al afgelopen. Tijdens het seizoen zijn onze team trainingen langer, zo’n 2 uur, en missen we soms 2 dagen school door uitwedstrijd. Want de reis begint al een dag van te voren.” – Rienk Mast.
Rienk vind het mooi om voor de Brave’s te spelen. De Amerikaanse beleving van basketball is heel wat anders dan in Nederland. In Amerika zit het meer in de de cultuur dan in Nederland. Basketball leeft in de omgeving waar Rienk nu zit en dat merk je. Als het team het goed doet komen er altijd veel mensen kijken. In de competitie heeft Bradley University ieder jaar het meeste aantal aanwezige fans gemiddeld per wedstrijd. Het mooiste moment tot nu toe is het winnen van the MVC conference tournament tijdens zijn 1e jaar. Kampioen worden is altijd enorm speciaal. Rienk is erg blij om na een volledig jaar van revalideren weer een wedstrijd tenue aan te kunnen trekken en zijn 1e wedstrijd voor Bradley te spelen.
Rienk wilde eerste met nummer 15 spelen, hetzelfde nummer waarmee hij ook bij Donar speelde. Maar #15 is bij Bradley retired, dus moest hij een ander nummer kiezen. #51 heeft eigenlijk 2 redenen. Als eerste is dit nummer het het oprichtingsjaar van Donar is (1951). Hij vond het mooi om op die manier nog een beetje met Donar verbonden te blijven. En een bijkomend voordeel was dat het dezelfde nummer bevat als 15, alleen dan omgedraaid.
De NBA is nog steeds het doel van Rienk en hij ziet nog steeds kans om het te halen. Door naar Amerika te reizen heeft het hem wel laten zien wat daar allemaal voor nodig is, en het is zeker niet makkelijk. Als iets minder geboren atleet dan bijvoorbeeld LeBron James zal hij het meer van skills, passing, spelinzicht en zijn 3-punt schot moeten hebben. Hij gaat zijn uiterste best doen om het te halen.
Het belangrijkste vind Rienk om het te halen. Voor welk team hij dan precies zal spelen maakt hem niet zo veel uit. Teams als de Lakers, Celtics of Bulls zouden natuurlijk fantastisch zijn door de historie van die clubs. Voor Rienk is het belangrijkste: Wie zijn mijn medespelers in het team? Is zijn speelstijl en skills van toegevoegde waarde voor het team?
Rienk bekijkt het jaar bij jaar, dus eerst aankomend seizoen doorgaan met ontwikkelen en wedstrijden winnen.
Door: Rogier Deelman